Strona:PL X de Montépin Tragedje Paryża tom 2.djvu/221

 Jerzy nie kryjąc zachwytu, jaki wywoływała jego kuzynka, wyznawał sam przed sobą że była to w rzeczy samej czarująca kobieta!
 — Rozpoczynamy więc posiedzenie? pytała Herminia, zadowolniwszy swoją dziecięcą ciekawość.
 — Każdej chwili, skoro rozkażesz, kuzynko.
 — Wskaż mi pan zatem jak i gdzie mam usiąść.
 — Tu, na tym fotelu w pełnem świetle.
 — Czy trzeba zdjąć kapelusz?
 — Tak, prosiłbym o to.
 — Czy jestem dobrze uczesaną?
 — Nazbyt dobrze.
 — Jakto mam rozumieć?
 — To znaczy, że radbym widzieć w twych pięknych jasnych włosach, kuzynko, trochę więcej nieładu. Ułożymy je, a raczej rozrzucimy, jeśli pozwolisz, we właściwym czasie.
 — O zezwoleniu proszę nie wątpić. Zapewne wiele portretów kobiecych miałeś dotąd, kuzynie?
 — Tak, kilkanaście.
 — A więc upewniam, iż niemiałeś posłuszniejszego nademnie modelu. Przekonasz się o tem. Ile posiedzeń, odbyć będzie trzeba?
 — Mniej więcej dwanaście, do piętnastu.
 — A będę ładną na tym portrecie?
 — Tak, jeżeli cię zrobię podobną, kuzynko.
 — Komplement, dzięki za niego! odpowiedziała, śmiejąc się Herminia. Oznacz mi jaką mam pzzybrać pozę. Tak będzie dobrze?
 — Nie zupełnie, aby być pełną wdzięku, bądź sama