Strona:PL X de Montépin Tragedje Paryża tom 2.djvu/230

 Powabna owa dziewczyna, mogąca bez wszelkich przygotowań wystąpić w „Niemej z Portici“ złożyła ukłon przybyłemu.
 — Czem panu służyć? zapytała.
 — Czemkolwiekbądź, wszystko mi jedno.
 — Może zielonego Chartreus’u? to najbardziej lubię.
 Croix-Dieu, skinąwszy głową potwierdzająco, zasiadł w jednym z rogów sali.
 Panna Leokadja przyniosła na tacy butelkę i dwa kieliszki, a umieściwszy się bez ceremonii obok barona napełniła kieliszki, wychylając swój w okamgnieniu.
 — Pan, zdaje się, zapytywałeś o kapitana Grisolles? Cóż pan chcesz od niego?
 — Chcę mu zaproponować pewien interes.
 — Korzystny interes, na którym możnaby było przynajmniej coś zarobić?
 — Ma się rozumieć, rzekł baron z uśmiechem.
 — Wyglądasz pan na człowieka z wyższego świata, ufam ci więc, mówiła Leokadja, i adres udzielę. Jedź pan przeto na bulwar św. Michała pod numer 127 i nie pytając odźwiernego wejdź na szóste piętro. Zobaczysz tam szare drzwi, na wprost schodów, a na nich naklejoną kartkę papieru z napisem: „Sala fechtunku.“ Zastukaj czterokrotnie raz po raz, a jeśli zastaniesz w domu Grisoll’a, z pewnością ci otworzy.
 — Dziękuję za objaśnienia, rzekł Croix-Dieu, i podał jej sztukę dziesięcio frankową.
 — Mam więc wydać jeden frank, pięćdziesiąt centymów, zapytała. Pójdę rozmienić.
 — Zachowaj resztę dla siebie, za udzielenie objaśnień.