Strona:PL X de Montépin Tragedje Paryża tom 2.djvu/232

 — O otrzymanie policzka, odparł najspokojniej Croix-Dieu.
 Grisolles jednym skokiem cofnął się w tył, połyskując zaiskrzonemi oczyma.
 — Jeżeli to żart, zawołał, przyznam, że nazbyt ryzykowny, gdyż uprzedzam pana, że mam zwyczaj surowo karcić płaskich żartownisiów.
 Baron uśmiechnął się.
 — Pozwól że mi skończyć, rzekł, powiedziałem, iż chodzi tu o otrzymanie policzka, obecnie zaś dodam i o danie pchnięcia szpadą.
 Twarz Grisolla wypogodziła się w okamgnieniu.
 — To co innego, zawołał, druga część pańskiej propozycji zmienia całkiem pierwszą. Z chwilą, gdy zadość uczynienie ma nastąpić po obeldze, rzecz staje się możebną do przyjęcia.
 — Jakąż cenę nakładasz na to, kapitanie?
 — Pomówmy naprzód o pierwszej połowie sprawy. Gdyby chodziło o wymierzenie komu policzka, natenczas żądałbym dziesięć luidorów, skoro jednak chodzi o otrzymanie, co jest rzeczą wielce nieprzyjemną, kosztować będzie drożej. Sądzę że pan to pojmujesz?
 — A więc, niech będzie piętnaście luidorów.
 — Zgoda! Jestem przystępnym w interesach.
 — Pozostaje teraz pchnięcie szpadą. Ileż wart cios taki?...
 — To zależy od okoliczności. Czy trzeba zranić niebezpiecznie przeciwnika, lub go odrazu położyć bez życia?
 — Ni jedno, ni drugie, odrzekł Croix-Dieu. Trzeba