Strona:PL X de Montépin Tragedje Paryża tom 2.djvu/247

 Iskry gniewu posypały się z oczu Reginy.
 Chwyciwszy za rękę młodzieńca przysunęła go siłą ku sobie, szepcząc przerywanym głosem:
 — Ha! podobała się więc tobie ta sroka? Zajmuje cię. Uważasz że ładna?
 — Ładna, nie przeczę, odrzekł, mnóstwo jest ładnych kobiet, wszak ona jest pociągającą, na honor! Jakież to świetne kontury!
 Regina wzruszyła ramionami.
 — Zaledwie przystojna. Piękność djabelska, wyrzekła z pogardą.
 — Ma się rozumieć. Młodość i świeżość, w porównaniu z tobą.
 Młoda kobieta z gniewiem uderzyła nogą o ziemię.
 — Zakochałeś się więc w tej lichej teatralnej włóczędze?
 — Być może.
 — Czemuż nie idziesz do niej ze swem miłosnem wyznaniem?
 — Owszem, pójdę za chwilę.
 — Dla czego nie zaraz?
 — Masz słuszność, idę!...
 Tu podniósł się z krzesła.
 Regina trzymając go wciąż za rękę, nagliła by usiadł.
 — Zabraniam ci, syknęła.
 — Ba! zobaczymy.
 — Jeżeli wyjdziesz, ja wyjdę z tobą. Jeżeli pójść do niej się ważysz, zrobię skandal! Zaprowadzą nas oboje do aresztu. Samotnie nie pójdziesz przynajmniej.
 — Co! Tybyś się odważyła?