Strona:PL X de Montépin Tragedje Paryża tom 2.djvu/251

a spojrzawszy na owego mężczyznę, stanął zdumiony.
 — Panie, rzekł z lekkim zmieszaniem, tylko dwa słowa.
 — Wybacz pan, odrzekł nieznajomy, spieszę się bardzo.
 — A jednak ja muszę z panem pomówić.
 — To niepodobna. Czekają na mnie.
 — Zdaje mi się, że pana poznaję.
 — Mylisz się pan, jestem zupełnie obcym. Dobranoc!
 Tu ów mężczyzna w niebieskich okularach wślizgnął się jak węgorz w głąb tłumu.
 Andrzej chciał biegnąć za nim, przeszkodził mu w tem Croix-Dieu, przytrzymawszy go za rękę.
 — Zkąd to zmieszanie? zapytał.
 — Baronie, ja się nie mylę, odrzekł San-Rémo, to on! jestem pewny.
 — On, lecz kto taki?
 — Ów człowiek, który mnie zabrał ze wsi i przywiózł do Paryża. On zna na pewno moją rodzinę.
 — Widziałeś tego człowieka?
 — Tylko co. W niebieskich okularach, niskim kapelusz, żółtawym paltocie. Wbiegł w tłum, niemoże być daleko.
 — Pójdźmy szukać go razem.
 Andrzej z baronem w pogoń się udali. Zniknął ów nieznajomy, a mimo to był w pobliżu. Wszedłszy do pobliskiej kawiarni zdjął palto, aby nie zostać poznanym i śledził przez szyby obu mężczyzn, którzy nie odnalazłszy go weszli na salę w towarzystwie Oktawiusza Gavard.
 Zmieszanie tego ostatniego i jego mina żałosna, miały