Strona:PL X de Montépin Tragedje Paryża tom 2.djvu/252

najprostsze w świecie powody.
 Podniecany groźbami Reginy, wbiegł na schody artystów, w przekonaniu, że sztuka monety dwudziesto-frankowej, dana odźwiernemu, otworzy mu wejście za kulisy i pozwoli złożyć miłosne wyznanie Dinie Bluet, cerberzy jednak teatralni bywają czasem niewzruszonymi. Oktawiusz właśnie trafił na jednego z takich, a gdy zbyt natarczywie nalegać zaczął, ów odźwierny, stary żołnierz, pominąwszy wszelką etykietę, powitał go jak należało.
 Oktawiusz, wykręciwszy się na pięcie, odszedł co prędzej.
 Mężczyzna w niebieskich okularach, Czekał na podniesienie się zasłony w teatrze, a skoro rozpoczął się drugi akt sztuki, zajął miejsce w loży pani Angot.
 — I cóż, zapytała go, pozyskałeś jakie objaśnienia?
 — Otrzymałem i nic nie kosztują. Mówiono o tej debiutantce w kawiarni.
 — Cóż mówiono?
 — Że to mądry ptaszek.
 — Na serjo to mówiono?
 — Na serjo.
 — Nie ma żadnego kochanka?
 — Ani jednego.
 — Żadnego nawet kuzynka?
 — Żadnego. Ale w to miejsce ma coś innego.
 — No, cóż takiego?
 — Starą swą ciotkę.
 — Mieszka z nią razem?
 —Tak.