Strona:PL X de Montépin Tragedje Paryża tom 2.djvu/27

 — Ale gdzież znowu, bynajmniej!
 — Czemu?
 — Ponieważ wszystko źle idzie.
 — Praca?
 — Nuży mnie, i do żadnego celu nie prowadzi.
 — Pieniądze?
 — Brak mi ich.
 — Długi?
 — Uciskają. Otóż widzisz przed sobą człowieka, kompletnie zniechęconego do życia.
 — Zniechęconego? w tym wieku, z twoim talentem? Ależ w tem co mówisz nie ma najmniejszego sensu!
 — Ach! drogi przyjacielu, zawołał Tréjan, na miłość Boga nie mów mi o moim talencie! Gdybym go miał nawet, rezultaty, jakie mi on daje, są tak nędznemi, iż lepiej abym go wcale nie posiadał. Jeżeli chcesz poznać stanowisko, jakie zajmuję w świecie sztuki, posłuchaj jak piękną propozycję czynił mi pewien handlarz obrazów, który ztąd odszedł przed chwilą.
 Tu Jerzy opowiedział szczegółowo rozmowę, mianą z Vibertem.
 — Masz słuszność, do czarta! zawołał baron, wysłuchawszy opowiadania! Podobnie upokarzające propozycje są nie do przyjęcia. Ów człowiek i jemu podobni, pragną korzystać nikczemnie z ciężkiego położenia w jakiem się znajdujesz. Gdybyś posiadał majątek i był niezależnym, przemawialiby inaczej, zupełnie. Wyczekiwaliby u ciebie, w przedpokoju, pokorni, służalczo cierpliwi. Błagali by cię, obsypując złotem o parę płócien twego pędzla, pełnego wdzięku, jakie publiczność oce-