Strona:PL X de Montépin Tragedje Paryża tom 2.djvu/41

bądź więc chcielibyśmy dodać pod względem niezwykłej piękności tej kobiety, byłoby tylko powtarzaniem się.
 Wielu z czytelników zna dobrze syreny w tym rodzaju, jakiej nadaliśmy nazwisko Fanny Lambert. Poznają w niej jedną z tychże, pod maską przejrzystą przysłaniającą zaledwie jej rysy twarzy i przyznają, że Jerzy Tréjan był nader zdolnym malarzem, a w braku innych zalet, był przynajmniej wiernym kopistą.
 Filip de Croix-Dieu, znalazł bez trudu wyrazy, tak natarczywie żądanej przez młodą kobietę pochwały, za co w nagrodę nadstawiła mu czoło do pocałunku mówiąc:
 — Wszelka praca wynagrodzoną być winna. Płacę ci, baronie, twój wysiłek autorski.
 Croix-Dieu dotknął ustami włosów, zalotnie nastrzępionych nad białem czołem Fanny.
 — Pomówmy na serjo drogie dziecię, rzekł. Przybywam z ulicy de Laval.
 — Widziałeś Jerzego?
 — Widziałem.
 — Mówiłeś mu o mnie?
 — Rzecz naturalna, ponieważ dla tego jedynie, jeździłem do niego.
 — I cóż?
 — Ha! sprawdziło się, com przepowiedział.
 — Tréjan jest zakochanym w twej kornej służce?
 — Szalenie!
 — Kaprys chwilowy.
 — Nie! to prawdziwa, gorąca miłość!
 — Co mówisz?
 — Mówię, prawdziwe, namiętne uczucie!