Strona:PL X de Montépin Tragedje Paryża tom 2.djvu/70

 Te tkliwe słowa uspokoiły nieco piękną wdowę.
 — Wierzę ci, odpowiedziała; jestem winną, ale przebacz mi, mój przyjacielu. Znasz moją nerwowość, gdym podrażniona, cierpię i złą się staję.
 — Lecz powiedz nareszcie, co zaszło pomiędzy wami?
 — Oktawiusz przepędza dnie całe u tej dziewczyny. Widują ich razem bezustannie. Bez względu na wszelką przyzwoitość ukazuje się z nią wszędzie.
 — Jest to złem, przyznaję, w naszym Paryżu jednak nie gorszą się ludzie zbyt wiele. Zresztą Oktawiusz nie jest ani żonatym, ani ojcem rodziny. Kompromituje tylko sam siebie, a skoro przyjdzie do rozumu, zapomni o swoich szałach młodości.
 — Pozwól, baronie, nie wszystko jeszcze ci powiedziałam. Przez trzy dni ów syn niegodny nie ukazał się u mnie wcale. Przyszedł dziś rano niestety!
 — I cóż?
 — Widocznie powracał z jakiejś orgii. Był bladym jak ściana, jąkał się, chwiał, był może nawet pijanym. Miał pozór trupa, przystrojonego w balową toaletę! Zlękłam się go, słabo mi się zrobiło. Wyobraź sobie, żądał odemnie pieniędzy!
 — Jak zwykle, rzecz wiadoma, wyszepnął baron.
 — Daję mu na jego wydatki trzy tysiące franków miesięcznie, jak wiesz. Jest to ogromna suma.
 — Nie tak znowu zbyt wielka. Wspomnij że on jest panem sześciu milionów.
 — Nic teraz nie ma. Jest małoletnim!
 — To prawda.
 — Ta wielka kwota pieniędzy, nie wystarcza mu,