Strona:PL X de Montépin Tragedje Paryża tom 2.djvu/71

rzecz prosta, przy takiem postępowaniu. Pożycza na wszystkie strony, gromadząc długi jedne na drugie. Rachunki kupieckie jak deszcz tu spadają!
 — Płacisz je?
 — Boże uchowaj.
 — Dobrze robisz.
 — Zdaje się, że obecnie muszą go lichwiarze naciskać, ponieważ zwracał się do mnie znów o pieniądze.
 — Ileż żądał?
 — Pięć tysięcy franków.
 — I dałaś mu je?
 — Nie dałam.
 — Cóż więc nastąpi? Nad tem zastanowić się trzeba.
 — Dozwól mi skończyć i objaśnić zkąd mój gniew pochodzi. „Nie możesz mi matko odmówić“ zawołał ów nieszczęśliwy szaleniec. „Pomyśl że tu chodzi o święte zobowiązanie, o dług honorowy.“ Sądziłam że to jest mowa o jakimś długu karcianym, a on mówił dalej nie spostrzegłszy się, o ile ubliża swej matce. „Jestem winien za dwa miesiące Reginie Grandchamps. Ty pojmujesz to matko. Jeżeli nadużyję ufności tej biednej dziewczyny, zostanę w jej mniemaniu nikczemnikiem, oszustem! A zatem matko, otwórz swą kasę, Co prędzej!“ Co myślisz o tem wszystkiem baronie?
 — Do czarta, przyznaję, że to zbyt wiele zuchwalstwa! I cóżeś uczyniła?
 — Kazałam mu wynieść się natychmiast.
 — Jak to, z domu?
 — Nie! ponieważ nieszczęściem dom jest jego własnością. Ale kazałam mu wyjść z pokoju. Ach! jestem