Strona:PL X de Montépin Tragedje Paryża tom 2.djvu/90

z siwiejącemi faworytami, trzymający pod ramieniem tekę, wypchaną papierami, w towarzystwie dwóch indywidjów w podartych butach i brudnej bieliźnie, zamierzał dzwonić do tejże bramy.
 Croix-Dieu spojrzał badawczo na przybyłego, który w towarzystwie takich dwóch osobistości nie mógł żadną miarą należeć do gości markiza.
 — Ależ nie mylę się, zawołał, wszak to pan, panie Verdier?
 — Tak, we własnej osobie, panie baronie, odparł zagadniony. Izydor, Achiles Verdier, najniższy pański sługa.
 — Radbym zapytać, co pan tu robisz.
 — Jestem przysłany obowiązkowo przez mego zwierzchnika. A! ciężkie to nieraz rzeczy są do spełnienia. „Dura lex, sed lex.— “ Ależ w tym pałacu zamieszkuje markiz de San- Rémo?
 — Tak uroczy, zachwycający młodzieniec.
 — Pan masz mieć z nim sprawę?
 — Niestety!
 — Ma więc procesa?
 — I długi.
 — A mówiono, że jest bogatym?
 — Mówią ludzie wiele rzeczy.
 — Sądzisz więc pan, że on nie posiada majątku?
 Verdier odchrząknął nie odpowiadając.
 — Zatem przybywasz z poleceniem spisania aktu?
 — Z przykrością jestem zmuszony to uczynić.
 — Założysz pan protest?