Strona:PL X de Montépin Tragedje Paryża tom 3.djvu/140

 Jobin, otworzywszy drzwi, wszedł do pokoju średniej wielkości, zapełnionego numerowanemi księgami prawie aż do sufitu; obok czego, znajdowało się kilka krzeseł i biurko, przy którem siedział Fumel wspólnik pana Roch, były adwokat.
 — Przybywasz pan dla otrzymania poufnego: objaśnienia?
 — Tak.
 — W prywatnej czy handlowej sprawie?
 — W prywatnej.
 — Interes pieniężny?
 — Nie, panie...
 — Zatem sercowa sprawa?
 — Tak jest.
 — Chodzi więc?
 — O pewną damę, piękną damę.
 Fumel uśmiechnął się z pobłażaniem.
 — Dobrze, odpowiedział. Nazwisko tej damy?
 — Alina Pradier.
 — Doskonale! Sprawy, dotyczące kobiet, Są wyłączną specjalnością Picolet’a, jednego z najzręczniejszych naszych pracowników. I podniosłszy głos zawołał. Hej! Stanisław!... Stani!... chodź no tu na chwilę mój chłopcze.
 — Stanisław Picolet, pomyślał Jobin: Sta. Pi... toż samo... Mam go nareszcie.
 Otwarły się drzwi główne. Wszedł Stanisław Picolet, spojrzał ciekawie na Jobin’a, a następnie, zwróciwszy się ku Fumelowi, czekał na zapytanie.
 Sta. Pi... był młodzieńcem dwudziesto-czteroletnim, tego wzrostu co nasz agent policji, szczupły, lecz bar-