Strona:PL X de Montépin Tragedje Paryża tom 3.djvu/173

 — Zgoda, lecz jeżeli pan dłużnym coś jesteś?
 — Nic dłużny nie jestem.
 — Tak pan uważasz? No! to od chwili w której pożegnam się z panem, pójdę do pewnego sędziego śledczego, o którym zdaje mi się pan słyszałeś, do sędziego Boulleau-Duvernet i prosić go będę ażeby on uregulował pomiędzy nami rachunek, skoro pan niechcesz sam tego uczynić.
 Kasjer zbladł jak ściana.
 — Nic rozumiem o co chodzi? wyjąknął zmieszany.
 — No! to pan jutro zrozumiesz, odparł Picolet. Dobranoc panie Fred, wybacz że cię napróżno kłopotałem. Odchodzę.
 — Jakto, nie wyjaśniwszy mi słów swoich?
 — Wszak pan mnie słuchać nie chciałeś.
 — Przeciwnie. Mów pan. Wejdź ze mną.
 — To co innego. Stajesz się pan grzecznym jak widzę i jestem pewny że w krótkim czasie obadwaj porozumieć się zdołamy.
 Müller szedł po wschodach prowadząc przybyłego za sobą do pokoju.
 — Siądź pan, rzekł wskazując mu krzesło i jednocześnie przenosząc lampę w głąb pokoju, dla ukrycia przerażającej bladości swej twarzy. Powróciwszy, siadł i zaczął: Mówiłeś mi pan o sędzim śledczym, co to ma znaczyć? Dla czego?
 — Sądzę iż pan o tem wiesz dobrze.
 — Nic niewiem.
 — A zatem będę miał przyjemność powiadomić pana. Pracowałem dla ciebie kochany panie Fred, i sądzę że