Strona:PL X de Montépin Tragedje Paryża tom 3.djvu/189

skiej oberży w Cusane, w pobliżu Baume-les-Dames.
 Pewnego wieczora gdy zapaliwszy cygaro stanął we drzwiach tego zajazdu, podziwiając malowniczy krajobraz rozścielający się przed jego oczyma, spostrzegł pomiędzy tem zwaliska starego zamku feudalnego, z czworograniastą wysoką wieżycą, sięgającą prawie aż pod obłoki.
 — Co to za ruiny? pytał oberżystę.
 — Są to zwaliska zamku Croix-Dieu.
 — Piękna nazwa, wyszepnął Loc-Earn.
 — Baronowie de Croix-Dieu w dawnych czasach, mówił dalej oberżysta, byli bogatszymi nawet od hrabiów Cavabas. Wszystkie lasy i ziemie uprawne w okolicy do nich należały, począwszy od Pont-les-Moulins, aż po drugiej stronie do Gruillon, a nawet dalej. Wszystko to zwolna zniknęło.
 — Rodzina zatem wygasła?
 — Nie ze wszystkiem, ale już prawie.
 — A! istnieją więc jeszcze baronowie Croix-Dieu?
 — Tst! wyrzekł oberżysta, kładąc palec na ustach.
 Loc-Earn usiłował odgadnąć powód tego nagłego znaku milczenia, gdy spostrzegł nadchodzącego małego zgarbionego starca, w długim połatanym surducie, w czapce wełnianej na głowie i drewnianych sabotach.
 Ów starzec trzymał w ręku koszyk, a w nim wypróżnioną butelkę i drugą flaszkę mniejszej objętości, oraz blaszany półmisek.
 — Janie Simon, rzekł drżącym głosem do oberżysty, każ mi podać za dwa sous chleba, za dwa również