Strona:PL X de Montépin Tragedje Paryża tom 3.djvu/32

minji, była zmiętą, jak gdyby nosząc ślady niejednokrotnego opuszczenia głowy na piersi. Policzki jej matowo blade stanowiły dziwną sprzeczność z różowemi kokardami, przystrajającemi jej negliż. Delikatny odcień błękitnawy, zarysowywał się pod jej pięknemi oczyma.
 Napróżno kamerdyner wchodził trzykrotnie z oznajmieniem:
 — Śniadanie na stole, pani wicehrabino.
 Nie poruszyła się, nie weszła do jadalni.
 Służący szeptali sobie nawzajem:
 — Pan wyjechał rano, równo ze dniem i nie powraca. Pani chodzi jak obłąkana, zapomniawszy o śniadaniu. Tu, coś niezwykłego się dzieje!
 O trzeciej po południu, otwarła się nareszcie pałacowa brama i lando wicehrabiego wjechało w dziedziniec. Herminja nie czekając, aby małżonek wszedł do salonu, wybiegła naprzeciw niemu, wołając:
 — I cóż?
 Pan de Grandlieu przygarnął ją z lekka ku sobie i dotykając ustami z ojcowską tkliwością jej czoła.
 — Cóż, drogie dziecię, odpowiedział, broniący najsprawiedliwiej sprawy, nie zawsze bywają szczęśliwymi.
 Herminja zatopiła badawcze spojrzenie, pełne trwogi w spochmurniałej twarzy małżonka.
 — A więc, wyszepnęła cicho, pan de San-Rémo?...
 — Raniony.
 — Niebezpiecznie?
 — Tak.
 — Śmiertelnie?
 — Nie śmiem ci odpowiedzieć, na to pytanie.