Strona:PL X de Montépin Tragedje Paryża tom 3.djvu/41

 Oktawiusz zerwał się z krzesła.
 — Co? średnio uzdolniona? zawołał, baronie nie powtarzaj mi tego! Najpowabniejsze stworzenie, jakie kiedykolwiek znalazło się na deskach teatru. Cudowne oczy, które sprawiają zamęt w głowie, usta maleńkie, a jaka kibić, jaka rączka!... Średnio uzdolniona. A! jak możesz mówić coś podobnego?
 — Nie będę z tobą dyskutował, odrzekł Croix-Dieu, daremno bym czas tracił. Widzisz wszystko przez różowe szkło. Masz zawróconą głowę. Ale to przeminie!
 — Nigdy!...
 — Ileż razy to samo powtarzałeś!
 — Prawda, ale wtedy sam nie wiedziałem co mówię.
 — Mogę ci wymienić kilka pięknych kobiet, w jakich się kochałeś.
 — Był to chwilowy kaprys, nie miłość.
 — Kochałeś Reginę Grandchamps?
 — To znaczy że się nią zajmowałem. Jest to kobieta, znana w wyższym półświatku. Wiesz dobrze baronie, iż gdy powiedzą o kim: On jest z Reginą Grandchamps, to dodaje szyku. Była to próżność z mej strony, ale nie miłość, bo dzisiaj dopiero znam to prawdziwe uczucie. Gdybyś wiedział baronie, jakie to dobre, piękne, szlachetne uczucie! Zdaje mi się, żem był starym i nagle odmłodniałem. Nie poznaję sam siebie!
 — I cóż zamyślasz uczynić?
 — Kochać Dinah, wyznać jej miłość, być przez nią kochanym, szczęśliwym!
 — Ale czy ona cię kocha?
 — Do czarta! Miłość udziela się, jak ospa.