Strona:PL X de Montépin Tragedje Paryża tom 4.djvu/101

 — Pani jesteś panną Melanią Perdreau? zapytał oschle Gavard.
 — Tak, ja nią jestem, odpowiedziała mierząc przybyłego wzrokiem od stóp do głowy. Czego pan żądasz?
 — Powiem to pani w mieszkaniu.
 Powyższe słowa młodzieniec wymówił tak nakazującym tonem, że stara panna, mrucząc, usunęła się, aby dozwolić wejść przybyłemu i zamknęła drzwi idąc za Oktawiuszem do pokoju, w którym niegdyś bywał tak często.
 — Oświadczam panu, wyrzekła, iż nie jestem bynajmniej usposobioną do prowadzenia rozmowy, jak również czasu nie mam do stracenia, mów więc krótko, treściwie, w jakim celu przychodzisz!
 — Przynoszę pani wiadomość o twej siostrzenicy, odparł Oktawiusz, ironicznie na nią spoglądając.
 Melania Perdreau drgnęła i chwyciła go za rękę.
 — Pan wiesz gdzie ona jest? pytała.
 — Wiem.
 — Do ciebie schroniła się być może wczoraj, uciekłszy odemnie?
 — Tak, jest u mnie.
 — Znałeś ją pan przed tem?
 — Znałem.
 Silny rumieniec wystąpił na zżółknięte policzki starej panny. Z jej źrenic tryskały iskry, podobne do roznamiętnionych zdobyczą oczu jadowitej jaszczurki. Konwulsyjne drganie wstrząsało jej ciałem, podczas gdy wołała zdławionym wściekłością głosem:
 — Ach! nędzniku... bandyto... uwodzicielu!... Więc