Strona:PL X de Montépin Tragedje Paryża tom 4.djvu/107

o całem zajściu poprzedniego wieczora, nie namówi debiutantki do wniesienia skargi przed sąd Paryża, lub policję?
 W takim razie śledztwo byłoby nieuchronnem, a co wyniknąć by mogło, gdyby policja rozpoczęła przeszukiwania w tajemniczym pałacyku przy ulicy des Saussaies?
 Owóż pani Angot, postanowiwszy w dniu tym nie przyjmować nikogo, zaniechała zwykłych starań w toalecie, i nie umalowała, się wcale.
 Rzuciwszy okiem na podany sobie bilet barona de Croix-Dieu, mruknęła:
 — Nie znam go, zwracając się do służącego. Mówiłeś, że nie ma mnie w domu? zapytała.
 — Nie wiedziałem, że pani dziś nie przyjmuje.
 — Trzeba było wiedzieć. Powiedz temu panu, że jestem cierpiącą i widzieć się z nim dziś nie mogę.
 Służący wyszedł, lecz wrócił za chwilę.
 — Cóż jeszcze? pytała pani Angot. Odszedł ów przybyły?
 — Nie, pani. Nalega, ażeby mógł być przyjętym. Polecił oznajmić, że ważne nadzwyczaj szczegóły, jakie ma pani do udzielenia, nie mogą go narazić na najmniejszą zwłokę.
 — Kto jest ów pan? Czy to młody mężczyzna?
 — Młody, niezupełnie, lecz bardzo przyzwoity z pozoru. Ma wstążeczkę trójkolorową przy butonierce. Koń, zaprzężony do jego powozu, wart najmniej z jakie trzy tysiące franków. O! jest to jakaś wyższa osobistość.
 — Czy ogień pali się na kominku w salonie?