Strona:PL X de Montépin Tragedje Paryża tom 4.djvu/108

 — Tak pani.
 — A więc, wprowadź go tam, i proś, aby zaczekał.
 Pani Angot ubrała się z pośpiechem. Założyła przyprawne włosy, nakryła je czepkiem, i po upływie kwadransa wyszła na przyjęcie barona.
 Przypatrywała mu się z uwagą, oblicze jego wszelako obcem się jej wydało, zkąd była przekonaną, iż po raz pierwszy widzi tego człowieka.
 Nic zresztą nie było w tem nieprawdopodobnego.
 Filip de Croix-Dieu, jak wiemy, całkiem obecnie był niepodobnym do Roberta Loc-Earn’a i aby dowieść tożsamości obu, potrzeba było na to bystrego wzroku Sariola, a nadewszystko jego osobistej, zaciętej nienawiści.
 Baron, przeciwnie, poznał odrazu pod masą otyłości, rysy twarzy, i pełne miodowej słodyczy zachowanie się akuszerki z bulwaru Batignolles. Trzymała ona w ręku wizytowa kartę, oddaną przez przybyłego lokajowi.
 — Z panem baronem de Croix-Dieu mam zaszczyt mówić? zapytała z ukłonem.
 — Tak pani.
 — Czy mogę wiedzieć powód przyjemnej pańskiej wizyty?
 — Nic pani w świecie prostszego. Znudzony długim celibatem i rozkoszami wesołego życia, marzę o cichym rodzinnym zakątku, jednem słowem pragnę się ożenić.
 — Życzenie bardzo naturalne, zkąd jednak przyszło panu na myśl, ażeby udać się do mnie?
 — Nic dziwnego. Wszakże się pani trudnisz koja-