Strona:PL X de Montépin Tragedje Paryża tom 4.djvu/12

dziecka, jego gniew i ucieczka. Wszakże to jasne, zapytuję ciebie? Sądzę, że teraz wszystko zrozumiałeś
 Andrzej załamał ręce z rozpaczą.
 — Boże, wyszepnął, cóżem uczynił?
 — Pomimowolną nieroztropność, nic więcej.
 — Pomimowolną, to pewna, lecz może nie dającą się powetować?
 — Dla czego?
 — Ponieważ obraziłem Herminię, ją, do której pragnąłbym mówić na klęczkach. Ach czy ona mi to wybaczy?
 — Wybaczy, na pewno. Gdy kochamy, wybaczamy wiele.
 — Ona mnie więc kocha? Tak sądzisz?
 — Czyż można o tem wątpić? Czyż jej dzisiejsze postąpienie nie jest jawnym dowodem miłości z jej strony? Współczucie pięknej kobiety dla młodego ranionego mężczyzny to miłość, wierzaj mi, miłość!
 — Ach! gdybym mógł temu uwierzyć!
 — Ufaj mym słowom. Ona cię uwielbia! Będziesz szczęśliwym. Czegóż potrzeba ci więcej? Rzecz główna, ażebyś mógł się podnieść i odzyskać zdrowie, a na to jedynem lekarstwem spokój ducha i umysłu. Zaśnij więc, drogi mój chłopcze, zaśnij snem błogim, cichym, bez gorączkowych marzeń, powtarzając sobie, że tej nocy Herminia o tobie śnić będzie. Ze względu na nią staraj się coprędzej odzyskać zdrowie.
 — Jestem nazbyt wzruszonym, nie mogę spać, wyszepnął młodzieniec.
 — Oto lekarstwo, wypij.