Strona:PL X de Montépin Tragedje Paryża tom 4.djvu/124

znieść trudy podróży. Gdyby ją to nawet znużyło nieco, nie zaszkodzi.
 — Zatelegrafuję więc aby mój rządca przygotował w zamku mieszkania, i w ciągu trzech dni wyjedziemy.
 Jednocześnie pan de Grandlieu odwiedzał w pałacyku przy ulicy de Boulogne powracającego do zdrowia Andrzeja: któremu oznajmiono o chorobie Herminii wtenczas, skoro wszelkie niebezpieczeństwo zniknęło, z obawy niepogorszenia w skutek niepokoju stanu jego zdrowia.
 Nazajutrz po wyż przytoczonej rozmowie z doktorem, wicehrabia pojechał z rana odwiedzić młodzieńca. Zznalazł go już chodzącym po pokoju, mimo że zwolna i chwiejnym krokiem. Ściskając podaną sobie rękę starca. Andrzej zarumienił się. Ilekroć razy znalazł się w obecności męża Herminii, mięszał się widocznie, krew uderzała mu do głowy.
 — Moj drogi chłopcze, rzekł wicehrabia, przychodzę aby pożegnać się z tobą.
 Rumieniec zniknął z twarzy Andrzeja.
 — Pożegnać, zkąd, dla czego, zapytał.
 — Oboje z żoną wyjeżdżamy z Paryża.
 San Remo zbladł nagle.
 — A! państwo wyjeżdżacie, powtórzył. I na długo?
 — Na dwa lub trzy miesiące.
 — Jak prędko?
 — Pojutrze.
 — I dokąd?
 — W okolice Touraine, do Grandlieu.
 — Czy wolno zapytać, panie wicehrabio, o powód