Strona:PL X de Montépin Tragedje Paryża tom 4.djvu/135

— Co do tego zgoda. Kiedyż działanie rozpocząć potrzeba? pytał Grisolles.
 — Dziś, nie zwlekając.
 — Godzina i miejsce?
 — Godzina, kilka minut przed północą, miejsce tenże sam teatr, w którym staczałeś walkę z markizem San-Remo.
 — Rzecz ciekawa, na honor! zawołał kapitan. Te obie więc sprawy mają łączność z sobą?
 — — Nie zupełnie. Tu wyzwanie nastąpi nie w teatralnym przysionku, lecz na bulwarze, po widowisku, przy wyjściu artystów.
 — Chodzi tu może o jaką komedjantkę?
 — Tak. Przypominasz sobie tę małą osóbkę debiutującą w „Aspazjach?“
 — Dinę Bluet?
 — Ją, właśnie.
 — A! ładna dziewczyna. W oko mi wpadła. Ta cała sprawa gładko mi pójdzie jak rękawiczka. Czy ją wziąć będzie trzeba pod rękę?
 — Tak, weźmiesz ją.
 — Doskonale! Odegram mą rolę najnaturalniej. A ów dobry młodzieniec?
 — Nie mam potrzeby wskazywać ci go. Rzuci się » sam na ciebie jak tygrys.
 — To prawda. Będziesz przy tem obecny baronie?
 — Będę... Będę wszystko widział, ale przezornie ukryję się w cieniu. Pojmujesz, iż muszę okazać się obcym całej tej sprawie, tem więcej, że ów dobry młodzieniec uważa mnie za swego przyjaciela.