Strona:PL X de Montépin Tragedje Paryża tom 4.djvu/145

przemówić nie była w stanie.
 — Ach! widzisz wyjąknęła, nareszcie, widzisz, że pojedynkować się będziesz.
 — A więc, tak! będę się bił za ciebie, jestem z tego szczęśliwy i dumny! Chwilę owego pojedynku policzę między najpiękniejsze dni mojego życia. Nie obawiaj się Dino. Bóg nas nie rozdzieli! Nie idę walczyć ukochane dziecię, ale zwyciężyć.
 — On cię zabije! jęczało dziewczę, zabije! I nie zobaczę cię więcej!
 Tu westchnąwszy głęboko, wsparła głowę na ramieniu Oktawiusza.
 Powóz zatrzymał się przed domem na przedmieściu, du Temple.
 — Do licha! szepnął wysiadając Gavard, zemdlała.
 Zadzwonił do bramy, a wróciwszy do powozu wziął na ręce wiotką postać dziewczęcia i z podwojoną silą nerwowem wzburzeniem, przebiegł liczne piętra dzielące go od znanego nam pokoiku. Ułożywszy Dinę na łóżku, pukał do drzwi mieszkania właścicielki.
 — Co się stało? pytała taż przybiegając.
 — Biedne to dziewczę zemdlało, odrzekł, mam nadzieję iż pani nie odmówisz starań ze swej strony aby ją przyprowadzić do przytomności.
 — Bądź pan spokojnym, odpowiedziała wdowa. Pokochałam jak matka to dziecię. Wszelki ratunek udzielonym jej zostanie. Zkąd jednak przyszło owo omdlenie?
 — Wskutek gwałtownego przestrachu i wzruszenia. Znieważono ją przy wyjściu z teatru. Wyzwałem owego