Strona:PL X de Montépin Tragedje Paryża tom 4.djvu/157

pelki błyszczały jak djamenty na rozkwitających fiołkach i gęstej zieloności krzewów. Jedynie tylko stare dęby nie rozwinęły się jeszcze.
 Fiakr zbliżał się z pośpiechem. Potrzeba mu było paru minut dla przybycia do celu.
 Oktawiusz ujął pod rękę swego zdradliwego przyjaciela.
 — Baronie! rzekł, okazywałeś mi zawsze tyle serdecznej życzliwości.
 — I szczerej, dodał Filip Croix-Dieu.
 — Liczyłem na to, czego dowodem, że chcę cię prosić jeszcze o ostatnią przysługę.
 — Cokolwiekbądź jest, rozporządzaj mną według woli.
 Gavard wyjął z kieszeni znaną nam kopertę.
 — Weź to baronie, rzekł, podając ją panu Croix-Dieu, a gdyby mi sądzono było ledz w pojedynku, co jest prawdopodobnem, uczyń tak, ażeby moja wola uszanowaną została.
 — Cóż jest w tej kopercie?
 — Mój testament.
 — Baron drgnął na te wyrazy i zmarszczył brwi pomimowolnie, wprędce jednakże zmusił się do uśmiechu.
 — Jakaż ponura myśl cię owładnęła, mój drogi, wyszepnął.
 — Może to tylko przezorność.
 — Ależ rezultat spotkania nie będzie szkodliwym, jestem pewny!
 — Kto wie, odparł młodzieniec. Bądź co bądź, zobowiązujesz się baronie dopełnić, co jest nakreślonem w testamencie