Strona:PL X de Montépin Tragedje Paryża tom 4.djvu/171

pomnieć jego obietnicę, dodałem iż jest oczekiwanym. Czy zgadzasz się na to drogie dziecię, ażeby ten list dziś odszedł?
 Młoda kobieta pochyliła głowę dla ukrycia rumieńca:
 — Nie znajduję żadnej przeszkody, odpowiedziała.
 Tym sposobem posłaniec odwiózł list na pociąg wieczorowy.
 Nazajutrz z rana podczas śniadania służący ukazawszy się we drzwiach, podał na srebrnej tacy panu de Grandlieu kopertę z niebieskawego papieru.
 Armand rozdarł kopertę.
 — To od Andrzeja! zawołał. Telegram krótki, lecz jasny, posłuchaj: I czytał głośno. „Wyjeżdżam pierwszym pociągiem. Serdeczne pozdrowienia San-Rémo.“
 Herminia zachwiała się na krześle. Dziwny ją zawrót ogarnął.
 — Poczciwy chłopiec, nie przedłużył ani na minutę odpowiedzi, mówił pan de Grandlieu; pragnie tak żywo do nas przyjechać, jak my go przyjąć pragniemy. Nieprawdaż Herminio?
 — Bezwątpienia, odpowiedziała bezwiednie, nie pojmując nawet prawie sama co mówi.
 Wicehrabia zwrócił się do służącego.
 — Niechaj zaprzęgną punktualnie na czwartą godzinę karę konie do mego kabrjoletu, będę sam powoził. Mały omnibus w pocztowej uprzęży niech jedzie na stację wraz ze mną, dla zabrania bagażów markiza. Wydaj w stajniach polecenia.
 Służący wyszedł, ażeby spełnić rozkazy.
 — Lecz co ci jest me dziecię? zawołał pan de Grand-