Strona:PL X de Montépin Tragedje Paryża tom 4.djvu/25

 — Sądzisz więc pan, żem cię już gdziekolwiek widziała.
 — Tak, widziałaś mnie pani. Widujesz mnie codziennie wieczorem.
 Dziewczę zamyśliło się przez chwilę.
 — Ach! wiem już, odpowiedziała. To pan, nieprawdaż? od pierwszego przedstawienia „Aspazji“ przychodzisz do teatru, siadając w parterowej loży z lewej strony?
 Oktawiusz zapromieniał radością.
 — Ja w mojej własnej osobie, odrzekł.
 — I to pan rzucasz mi bukiety? dodała przyciszonym głosem.
 — Ja, ustawicznie, ja zawsze! I oto dwa moje wczorajsze stoją na komodzie.
 Dziewczyna z lekka pokraśniała.
 — A zatem panie, wyszepnęła z cicha, korzystam z tej sposobności ażeby ci podziękować, ponieważ pojmujesz pan, jak mi jest przyjemnie odbierać tak piękne kwiaty.
 — Przynależą one pani! zawołał Oktawiusz z zapałem.
 — Mnie przynależą, dlaczego?
 — Ponieważ pani posiadasz niezwykły talent.
 — Rzeczywiście ja posiadam talent? Pan tak uważasz? pytała żywo Dinah, podchodząc do przybyłego.
 Miłość własna artysty pokonała nieśmiałość dziewczęcia.
 — Posiadasz pani talent wspaniały, zawołał Gavard. Wdzięk, młodość, szyk, nic w nim. nie brakuje. Ale nie