Strona:PL X de Montépin Tragedje Paryża tom 4.djvu/38

Lachaise, zkąd się nie wraca już nigdy.
 — Dobrze więc, wyszepnęła Dinah. Przychodź pan, skoro się dowiesz, że jesieni sama, ale ostrzegam, żadnej nieroztropności, i gdyby wypadkiem moja ciotka pana spotkała, niech nigdy nie wie twojego nazwiska.
 — Będę się starał zastosować do poleceń pani.
 — Odchodź pan prędko.
 — Uciekam. Wkrótce do widzenia, a przedewszystkiem dziś w wieczór, w teatrze. Będę tam, jak wczoraj. przedwczoraj, i jutro zarówno. Wszak pani na to pozwolisz?
 — Nie mam prawa zabraniać panu pójścia na widowisko.
 — I dasz mi pani jakiś znak mały, maleńki, dla powiadomienia, że pani mnie widzisz, i że jesteśmy dobrymi przyjaciółmi?
 — Dobrze.
 — I podniesiesz pani moje bukiety?
 — Wszakże co wieczór je zbieram.
 — Tak, lecz miedzy niemi są i inne. Pani mój tylko podniesiesz, wszak prawda?
 — Czy wiele panu na tem zależy?
 — Bardzo wiele, nadzwyczaj wiele!
 — Zatem przyrzekam, że podejmę tylko pańskie bukiety.
 Dinah, wymówiwszy te słowa, zbladła, i nagle zadrżała.
 Parokrotnie stuknięcie do drzwi mieszkania wywarło na niej ów przestrach.
 — Boże, mój Boże! zawołała, co to jest?