Strona:PL X de Montépin Tragedje Paryża tom 4.djvu/57

widok wspaniałych włosów i giętkiej, zręcznej kibici dziewczyny.
 Dinah obojętnym wzrokiem spoglądała na malowidła, zwierciadła i umeblowanie salonu, a właścicielkę mieszkania dziwiła owa oziębłość dziewczyny w obec tylu bogactw i świetności.
 — I cóż mówisz na to wszystko? pytała, chcąc zmusić Dinę do podziwu. Chciałabyś posiadać apartamenta, podobnie umeblowane?
 — Nie pomyślałam o tem. Nie pragnę takiego zbytku.
 Melania Perdreau skrzywiwszy się szepnęła:
 — Głupia gąska!
 — To źle moje kochanie, odrzekła pani Angot. Trzeba mieć więcej ambicji.
 — Czyż w tem spoczywa ambicja, odrzekło dziewczę. Ja pragnęłabym zupełnie czego innego.
 — Mylnie byś może pragnęła.
 — Czy piękne meble według pani stanowią całe szczęście?
 — Wiele do niego przyczynić się mogą.
 — W jaki sposób? Niewiem i nierozumiem tego.
 — Jak ona jest naiwną, jak pociągającą, wołała pani Angot, okrywając Dinę pocałunkami. Gotowam zjeść to dziecię! A zatem, według ciebie, cóż stanowi szczęście, powiedz mi proszę?
 Dziewczę z cicha westchnęło.
 — „Kto wzdycha, ten czegoś pragnie z cicha,“ wołała śmiejąc się pani Angot. Jest to stare mądre przysłowie. Westchnienie nie jest jeszcze wystarczającą odpowiedzią. Bądź więcej szczerą ze swoją dobrą przyja-