Strona:PL X de Montépin Tragedje Paryża tom 4.djvu/72

 Jednocześnie, głos zegaru w jadalni wydzwonił pół godziny. Gospodyni domu spojrzała na emaliowany cyferblat.
 — Ach! zawołała, już wpół do dziesiątej. Jakże czas prędko przemija w wesołem towarzystwie. A pochyliwszy się ku Sariolowi i jednocześnie trącając z lekka w ramię Diny, szepnęła, Van Arlow ma przybyć o dziesiątej.
 Dziewczę zadrżało, jak gdyby ktoś nagle zbudził ją z miłego marzenia, a rzuciwszy zamglonym wzrokiem w około siebie, wjąknęła:
 — Czego pani chcesz odemnie?
 Szanowna ta osobistość ujęła rozpaloną rękę dziewczęcia.
 — Jakże się czujesz kochanie? zapytała.
 — Zupełnie dobrze.
 — Nic ci nie dolega?
 — Nie, nic, bynajmniej.
 — Widzę, że jesteś senną. Głowa cię nie boli?
 — Ciąży mi głowa, ale bez bólu. Chcę zasnąć.
 Pani Angot nalała w kieliszek nieco węgierskiego wina.
 — Wypij to, drogie dziecię, wyrzekła, a zniknie ociężałość i senność, jakby odjął ręką.
 — Czemu pani mi zasnąć nie dozwalasz?
 — Ponieważ nasza próba wkrótce się rozpocznie, potrzebujesz więc być rzeźwą.
 — To prawda.
 Dinah wziąwszy kieliszek wychyliła go od razu.
 — I cóż, zapytała pani Angot, lepiej ci teraz?