Strona:PL X de Montépin Tragedje Paryża tom 4.djvu/87

wstyd, milczeć potrzeba. Godność osobista wnosić skargi niedozwala. Śledztwo, w fatalny sposób skompromitowałoby Dinę. Ządanoby świadczenia z jej strony. Zmuszano do rumienienia się w obec sędziów. A ja nie chcę za żadną cenę, aby jakikolwiek cień podejrzenia padł na tę czystą istotę.
 — Ha! mruknął pan Bernier, działaj jak ci się podoba. Cóż jednak zamierzasz uczynić?
 — Obecnie niewiem. Okoliczności wskażą mi drogę. W każdym razie upewniam, iż nikt odtąd ubliżyć się nie poważy tej, którą ukochałem. Będzie ona dobrze strzeżoną!
 — Zobaczymy! pomyślał Croix-Dieu.
 Dktor zbliżył się do łóżka. Dziewczę spoczywało w głębokiem milczeniu od chwili paroksyzmu, jaki opisaliśmy powyżej, z obliczem nieruchomem, otwartemi bez blasku oczyma.
 — Czy ona nas słyszy? pytał Oktawiusz.
 — Słyszeć może, ale nie rozumie, upewniam.
 — Niebezpieczeństwo jednak się zmniejszyło. Mówiłeś pan że nie powróci więcej?
 — W żadnym razie, bądź o to spokojnym. Najlepszym dowodem jest, że odchodzę.
 — Odchodzisz już doktorze.
 — Natychmiast, nie mam już tu co robić. Pamiętaj jednak o mojem poleceniu. Łyżeczka czarnej kawy co kwadrans. Jest to konieczność nieodwołalna. Jedno zapomnienie mogłoby opłakane następstwa sprowadzić. Nie zaśnij ani na chwilę, upominam!
 — Ja miałbym spać, gdy moja biedna Dinah jest