Strona:PL X de Montépin Tragedje Paryża tom 4.djvu/9

 I instynktownie zazdrosna, zadrżała, chwiejąc się pod ciosem nagłej zabójczej boleści.
 — Ach! ta zasłona! mówił dalej Andrzej, dlaczego ona ukrywa przed memi oczyma to cudne, uwielbiane oblicze? Dla czego pozbawia mnie krótkiej chwili szczęścia. Twoje rysy wyryte są w głębi mojego serca. Daremno je przysłaniasz, ja je znam dobrze.
 — Nie, zawołała z gwałtownością pani de Grandlieu, nie pojmując sama wyrazów, jakie bezwiednie prawie z jej ust wybiegały. Nie! pan mnie nie znasz, nie wiesz kto jestem!
 Spojrzawszy uśmiechnął się.
 — Tak, pani sądzisz? zapytał smutno i namiętnie zarazem. Jeżeli to żart z twej strony, przyznam że nazbyt okrutny. Możesz pani zapuszczać zasłonę pomiędzy mojemi spojrzeniami i swoim wzrokiem. Lecz na co się to przyda? Moje serce odgaduje ciebie. Mówisz, że niewiem kto jesteś? Mylisz się pani. Jesteś kobietą, którą kocham do szaleństwa!
 — Nie! odpowiedziała wicehrabina. Zaprzeczam temu. Nie ja się mylę, ale pan się mylisz.
 — Wszak pani jesteś Herminią? wołał z zapałem Andrzej. Herminią, której oddałem duszę i życie, a jeśli odmówisz mi wzajemności, umrę!
 I podniósłszy się na łóżku szybko, nie baczny na niebezpieczeństwo otwarcia ran zabliźnionych zaledwie, pochwycił obie ręce przybyłej, gorącemi okrywając je pocałunkami.
 Herminia wykrzyknęła zdjęta przestrachem i zdumieniem, a wyrwawszy swe ręce z dłoni Andrzeja, uciekła