Strona:PL X de Montépin Tragedje Paryża tom 4.djvu/92

kropnę! To straszne!
 — Dino, droga, ukochana, przypuszczasz więc tu wspólnictwo twej ciotki?
 — Ach! niestety, zmuszoną jestem w to wierzyć. Mam za zbyt wiele powodów, utwierdzających mnie w tem przekonaniu.
 — Siostra twej matki, ta, która powinna cię kochać, otaczać cię swoją opieką, bronić jak własne swe dziecię. Ta kobieta sprzedać cię chciała! Ach to potworne!
 Dinah opuściła głowę w milczeniu.
 — Nie powrócisz już do niej nigdy. Wszak prawda? pytał Oktawiusz.
 — Boże! zawołało dziewczę, przestąpić próg jej mieszkania, wołałabym raczej rzucić się w Sekwanę! Znam ją zbyt dorze. Czego nie zdołała teraz dokonać, pragnęłaby uczynić w przyszłości.
 — Cóż więc zamierzasz?
 — Będę żyła samotnie.
 — Lecz w jaki sposób.
 — Dwie nas żywiła pensja teatralna. Odtąd, gdy myśleć mi wypadnie tylko o sobie, będę prawie bogatą.
 — Teatr dla młodych kobiet jest bardzo niebezpiecznym.
 — W czem taktem? Jeżeli jest się uczciwą, mój przyjacielu, zostaje się uczciwą, tak w teatrze jak i gdzie indziej, upewniam. Ja jestem tego dowodem.
 — Dino, uwielbiana moja Diono, wszak powiedziałaś mi sama, odrzekł Oktawiusz, powiedziałaś w dniu, w którym wyznałem ci w sposób tak śmieszny, głupi i wstrętny zaiste, w którym wyznałem że cię kocham,