Strona:PL X de Montépin Tragedje Paryża tom 5.djvu/119

 Gdy baron wszedł, Andrzej nie wiedząc, że on spotkał przed pałacem pana de Grandlieu, zachował w tajemnicy bytność tegoż ostatniego.
 Filip udawał zarówno, iż o tem nie wie i odszedł po krótkiej wizycie.
 — Andrzej postanowił grać komedję. Wiedziałem o tem, mówił baron do siebie. Skłamał po raz pierwszy przedemną. Będzie teraz milczał lub kłamał dalej. Na szczęście, dodał z uśmiechem, znajdę sposób dowiedzenia się o wszystkiem.
 I przystanąwszy na stopniach schodów, skinął na lokaja stojącego za oszklonemi drzwiami.
 — Edmundzie, mój dobry chłopcze, rzekł do biegnącego ku sobie służącego, wszakże twój pan, pan markiz San-Rémo wyjeżdża konno codzień z rana?
 — Tak panie baronie, jeśli jest pogoda.
 — Jak długo bawi na tych przejażdżkach?
 — Około dwóch godzin, nigdy mniej, a niekiedy więcej. Pan markiz wyjeżdża o siódmej rano a wraca o dziewiątej lub kwadrans na dziesiątą.
 — Podczas jego nieobecności jesteś wolny?
 — Tak, panie baronie.
 — A więc któregokolwiek bądź rana wsiądź do fiakra i przyjedź do mnie. Potrzebuję z tobą pomówić. Wrócisz przed przybyciem pana markiza i nie będzie on nawet wiedział, że wychodziłeś z domu.
 — Będę się starał być posłusznym panu baronowi, rzekł Edmund.
 — Dobrze, bądź jednak dyskretnym.
 — Niech się pan baron nie obawia. Dyskrecja jest