Strona:PL X de Montépin Tragedje Paryża tom 5.djvu/168

ci jeszcze jedną bolesną udzielić wiadomość, mówiła przybyła.
 — Cóż takiego?
 — Ciotka po rozłączeniu się z tobą została bez żadnych środków utrzymania. Chciała pracować na życie, starała się o robotę. Wszędzie odprawiono ją z niczem, mówiąc że jest na to za starą.
 — Boże! mój Boże!
 — W chwili, gdy ją choroba dotknęła, pozostawała bez dachu i kawałka chleba.
 — Jakaż to straszna kara! Ach! czemuż ja o tem nie wiedziałam! mówiło dziewczę.
 — Słowem byłaby na ulicy umarła z głodu i wycieńczenia, gdyby nie jacyś poczciwi robotnicy, którzy ją podnieśli.
 — Niech im Bóg wynagrodzi! Gdzież ją poprowadzili? pytało dziewczę z wzruszeniem.
 — Do szpitala sióstr miłosierdzia.
 — Gdzież się znajduje ten szpital?
 — Po drugiej stronie rzeki, blisko Botanicznego ogrodu.
 — Idę więc siostro. Lecz czy mnie tam wpuszczą?
 — Samą, nie! Lecz ja towarzyszyć ci będę. Spodziewając się bowiem, że spełnisz ów czyn miłosierdzia.
 — Jedźmy więc, jedzmy prędko, wołała Dinah.
 — Cieszę się. widząc cię wstępującą tak szybko na drogę zbawienia, mruknęła z dziwnym uśmiechem zakonnica.
 — Fiakr dwuosobowy oczekiwał przed domem. Siostra