Strona:PL X de Montépin Tragedje Paryża tom 5.djvu/186

rozrzuconych nad brzegiem Marny.
 — Hej! przyjacielu, zawołał na rybaka Oktawiusz.
 — Kto mnie woła? odrzekł chrypliwym głosem zapytany.
 — Zechcesz mnie może przewieść swem czółnem.
 — Nie przewożę nocą Paryżan.
 — Nie dla przyjemności proponuję ci ów spacer, lecz potrzebuję niezwłocznie przebyć tę odnogę Marny.
 — Jest już zbyt późno. Czuje się znużonym. Chcę spać się położyć.
 — Namyśl się, dobrze ci zapłacę, mówił Oktawiusz dalej.
 — Ileż pan dasz?
 — Dam co zażądasz.
 — Sto sous. Zgadzasz się pan?
 — Masz je.
 — Wsiadaj pan, odparł przewoźnik.
 Oktawiusz zeszedłszy na brzeg, wskoczył w głąb łodzi.
 — Proszę usiąść na ławce, wygłosił rybak.
 — A ty gdzie się umieścisz?
 — Ja stanę w tyle i będę wiosłował. Stojąc przeszkadzałbyś mi pan w poruszeniach.
 Młodzieniec usiadł.
 Łódź ciężka odbiła od brzegu, i płynęła z biegiem wody, chcąc przebyć w skośnym kierunku rzekę.
 — Szczęśliwej podróży! zawołał szyderczym tonem woźnica fiakra ze swego siedzenia.
 — A zatem, pytał ów rybak, pan chcesz przybyć na wyspę?
 — Tak.