Strona:PL X de Montépin Tragedje Paryża tom 5.djvu/188

 — Ileż więc żądasz?
 — Chcę mieć wszystko co się znajduje w portmonetce! Dawaj ją pan co prędzej!
 — Co! zawołał Oktawiusz rzuciwszy się gniewnie, jesteś więc rozbójnikiem, złodziejem?
 — Ha! mój paniczu, każdy zarabia jak może, odparł łotr bezczelnie. I to rzemiosło nie do pogardzenia.
 — Zawołam o pomoc.
 — Spróbuj pan. — Woźnica stojący nad brzegiem widzi nas i usłyszy moje wołanie, mówił Oktawiusz.
 — Co? ów woźnica od fiakra. Ha! ha! to mój wspólnik. Podzielimy się zarobkiem.
 Młodzieniec drżał z oburzenia i gniewu.
 — Okoliczności zrządziły, rzekł, iż w tej chwili jesteś silniejszym nademnie.
 — Spodziewałem się tego.
 — Jako przymuszony, ustępuję.
 — Ha! ha! jakiż to grzeczny chłopiec, prawdziwy paryżanin! zaśmiał się bandyta.
 — Oto moja portmonetka.
 — Rzuć ją pan na sieci.
 Oktawiusz spełnił żądanie.
 — A teraz dołóż pan jeszcze do tego zegarek z łańcuszkiem. mówił łotr dalej.
 — Jakto, śmiesz ządać?
 — Nie inaczej! a prędko!
 — Ha! pomyślał spadkobierca miljonów, gdybym miał jakąkolwiek broń przy sobie, umiałbym łotrowi temu odpowiedzieć. Ale nic nie mam, nawet nożyka,