Strona:PL X de Montépin Tragedje Paryża tom 5.djvu/33

bne ząbki, wpinając kawalorom w butonierki gwoździki i róże.
 — A! otóż nadchodzi wreszcie mój mąż! zawołała Dyana de Ferier, i wołać zaczęła: Gontranie! Gontranie!
 — Biegnę! zadźwięczał głos męzki, i piękny dżentlemen, jak można sobie wyobrazić, ukazał się spiesząc, ku wyż wspomnionym czterem osobom.
 — Herminio, wyrzekła baronowa, przedstawiam ci mojego męża Gontrana de Ferier. Gontranie, pani wicehrabina de Grandlieu, moja serdeczna przyjaciółka, o której ci tylekroć razy mówiłam.
 Baron ukłonił się z uszanowaniem, a podczas gdy młody de Lantree przedstawiał go panu de Grandlieu, Dyana pochyliwszy się ku Herminii zapytała cicho:
 — Jakże go znajdujesz moja droga?
 — Piękny mężczyzna, odpowiedziała Herminia.
 — Nieprawdaż? Za zbyt może nawet piękny na męża, lecz to najmniejsza wada. Podoba mi się takim jak jest, i radabym, aby się nigdy nie zmienił. Gontranie! powtórnie zawołała.
 — Czego żądasz ukochana?
 — Cóżeś zrobił ze swoją Normą?
 — Dick oprowadza ją po za oparkanieniem. Może chciałabyś zobaczyć?
 — Nie, nie! Wiesz że jej nienawidzę. Przeczuwam iż to złośliwe zwierzę przyprawi cię kiedykolwiek o kalectwo.
 — Bądź spokojną, odrzekł. Norma zna mnie dobrze, umiera ją poskramiać. Zwyciężam ją, czaruję. Tym