Strona:PL X de Montépin Tragedje Paryża tom 5.djvu/58

 — Przyprowadzam ci drogie dziecię, rzekł Armand, opóźnionego bałamuta, który pozwolił się haniebnie zdystansować. on. który umie przybywać pierwszym tara, gdzie nie chodzi o kadryla.
 Herminia zlekka się uśmiechnęła.
 — No przedstaw że swą prośbę, mówił; wicehrabia do Andrzeja, a otrzymasz przyrzeczenie.
 — Mogęż mieć nadzieję, że mi pani udzielić łaskawie raczysz choc jednego kontredansa? wyszepnął młodzieniec.
 — Chętnie, odpowiedziała wicehrabina, spuszczając oczy na karnet halowy, aby nie spotkać spojrzenia markiza. Nieszczęściem jednak przybywasz pan zbyt późno. Do czterech pierwszych kadrylów jestem już zaproszoną.
 — Tylko do kadrylów? zapytał.
 — Tak jest.
 — A zatem, racz ranie pani łaskawie zapisać do walca.
 — Radabym, ale to niepodobna, odrzekła po chwili wahania.
 — Pozwolisz pani zapytać o powód tej niemożebności?
 — Jest to nader prostem. Nigdy dotąd jeszcze nie walcowałam: a to miejsce sądzę byłoby źle wybranem na pierwszą lekcję w tym rodzaju.
 San-Rémo nie śmiał nalegać. Pan de Grandlieu przyszedł mu z pomocą.
 — Nie uznawaj że się za zwyciężonego, rzekł do Andrzeja. Sądzę, że jesteś tak wprawnym tancerzem jak doskonałym jeżdźcem nieprawdaż?