Strona:PL X de Montépin Tragedje Paryża tom 5.djvu/76

 Herminia poskoczyła ku markizowi wołając:
 — Chcesz umrzeć?
 — Jakto! wątpisz o tem? odpowiedział.
 — Ależ miej litość nademną!
 — A ty, miałaś ją dla mnie pani?
 — Chcesz więc się zabić? Ja niechcę! Zabraniam ci tego!
 — W tym razie słuchać nie będę, wybaczysz!
 — Lecz ja cie kocham.
 — Ha! ha! wypędzasz mnie? Szczególna miłość!
 — A gdybym cię błagała na klęczkach?
 — Będę niewzruszonym, jak pani nią byłaś! Całe moje życie mieściło się w tobie. Odsuwasz mnie nielitościwie, odejmujesz mi nawet nadzieję, żyć dłużej w takich warunkach nie mogę. Umrzeć zabitym twą nieobecnością, lub kulą z rewolweru, jest to zawsze umrzeć. Wybieram krótszą mękę.
 — Andrzeju!...
 — Pani...
 — Niechaj ci Bóg przebaczy to tak okrutne dręczenie mnie. Pomyśl na jak straszne wystawiasz mnie tortury? Pomyśl że w dzień i w nocy głos tajemniczy szeptałby mi bezustannie: „Przez ciebie on zginął.“
 — Ten głos mówiłby prawdę.
 — A gdybym ci pozostawiła nadzieję, że to nasze przymusowe rozłączenie wiecznie trwać nie będzie. Gdybym ci przyrzekła kiedyś oddać mą rękę? Cóż byś uczynił?
 — Czekałbym.
 — Żyj więc... połączymy się z sobą.