Strona:PL X de Montépin Tragedje Paryża tom 5.djvu/90

aru, w którym niegdyś po raz pierwszy ukazaliśmy ją czytelnikom.
 Usiedli naprzeciw siebie.
 — A teraz, zaczęła Fanny, pomówmy otwarcie.
 — Dla tego właśnie przybyłem. Przeciewszystkiem jednak powiedz mi gdzie jest Jerzy?
 — W lasku Bulońskim. Takie go ogarnęło zamiłowanie do sportu, że jeździ konno kilka razy na dzień.
 — Nieszkodliwy nałóg. Lecz kiedyż pracuje?
 — Nie pracuje.
 — Jakto... zupełnie?
 — Zaledwie parę razy wziął pędzel do ręki od chwili naszego małżeństwa, mimo, że mu urządziłam cudownie piętna pracownię. I właśnie wtedy, gdy dzięki naszym staraniom rozgłos pozyskał, w chwili gdy mój portret Bachantki, szalone mając powodzenie, poruszył cały salon, wtedy, gdy pozostawało mu chcieć tylko, ażeby zdobył sławę i zyskał pieniądze, oddaje się bezczynności, nie usiłując nawet walczyć z wrodzonem sobie lenistwem. Czy ty to pojmujesz?
 — Cóż chcesz kochana hrabino, rzekł Filip, trzeba mieć nieco pobłażania. Pomnij, że to miesiąc miodowy. Miłość jest wrogiem pracy a Jerzy szalenie cię kocha!
 — Zbyt wiele, odpowiedziała wzruszając ramionami.
 — Niewdzięczna! zawołał śmiejąc się Croix-Dieu, na to więc się uskarżasz? Twoja piękność czaruje. Czyliż więc jego w tem wina?
 — Dobrze, ależ powinien przekonać mnie inaczej o tej swojej wielkiej miłości.
 — Jak więc... ciekawym?