Strona:PL X de Montépin Tragedje Paryża tom 5.djvu/99

tylko kokieterja?
 — Niema najmniejszej wątpliwości, odparł San-émo. Ani razu w owym zimowym ogrodzie, powinieneś o tem pamiętać baronie, bo sam zwróciłeś na to uwagę, ani razu nie wymówiłem owego fatalnego wyrazu „Miłość.“ Skoro to słowo wybiegło nazajutrz z ust moich, podczas gdym klęczał u stóp Herminii, straszne następstwa to wywołało. Pani de Grandlieu zrozumiawszy nakoniec czego dotąd nie przypuszczała, odpowiedziała mi z zimną powagą nie pozostawiając żadnej nadziei.
 — Dlaczego niepowtórzyłeś jej owej improwizacji?
 — Na coby się to przydało? Powiadam ci, nastąpiło kompletne rozproszenie wszelkiego złudzenia.
 Zamilkli oba.
 — A zatem wicehrabina ci powiedziała, zaczął Croix-Dieu, powiedziała ci, że po owem krótkiem nieporozumieniu pragnęłaby, ażebyś opuścił ich pałac?
 — Tak, powiedziała mi to w rzeczy samej.
 — I odjechałeś pierwszym pociągiem.
 — Jak widzisz baronie.
 — Uwielbiam twoje posłuszeństwo!
 — Mógłżem postąpić inaczej? Zresztą na co by mi się przydał dłuższy tam pobyt?
 — Niepowracasz więc do Grandlieu?
 — Nigdy!
 — Jak prędko wicehrabia z żoną przyjedzie do Paryża?
 — Nie rychlej jak w Listopadzie.
 — Będziesz się z nimi natenczas widywał?
 — Wypada mi złożyć choć jedną wizytę; na tem się skończy.