Strona:PL X de Montépin Tragedje Paryża tom 6.djvu/106

 San-Rémo z ulgą odetchnął. Skończywszy z owemi słowami próżnej grzeczności, mógł teraz swobodnie poszukać pana de Croix-Dieu, i wkrótce go odnalazł.
 Filip zbliżył się ku niemu, a ująwszy go pod rękę rzekł zcicha:
 — Jakim sposobem mój kochany znalazłeś się tu dziś w tym salonie, gdzie przedtem niechciałaś mi towarzyszyć?
 — Przybyłem dla ciebie baronie, odparł młodzieniec. Dla ciebie tylko jedynie.
 — Masz mi więc coś ważnego powiedzieć?
 — Bardzo ważnego, niezmiernie ważnego!
 — Mów, co takiego? Mów prędzej!
 — Tu... niepodobna!
 — Dla czego?
 — Ponieważ będę to musiał szczegółowo ci opowiadać, a podczas opowiadania wymienić nazwisko, które niepowinno wyjść z moich ust w miejscu, w jakiem się znajdujemy!
 — Nie jestem cię w stanie zrozumieć.
 — Zaraz mnie zrozumiesz! Zaklinam cię baronie odjeżdżajmy! Miej litość nad moją boleścią!
 — Odmówić ci nie mogę. Wychodzę wraz z tobą. Ale uczyńmy to w ten sposób aby hrabina nie spostrzegła, inaczej nie przebaczyłaby nam tak nagłego wydalenia się.
 — Lecz patrzaj, pani de Tréjan nie zwraca wcale na nas uwagi, rzekł Andrzej.
 — Pójdź więc, odparł Filip.
 I oba zwrócili się ku drzwiom.