Strona:PL X de Montépin Tragedje Paryża tom 6.djvu/131

wychodzący z jakiegoś niewidzialnego ciała.
 — Chcę się widzieć z panem Samuelem Kirchen, odparł San-Rémo.
 — Ja... ja być! ozwał się tenże sam organ.
 Jednocześnie uniosła się w górę blacha zakrywająca okienko, i Andrzej ujrzał przed sobą nie twarz, ale długą siwą kończatą brodę, zielone okulary, i myckę czarną, jedwabną, zasuniętą po uszy, słowem, jak gdyby jakieś fantastyczne widmo. Ów głos, staroniemieckim akcentem ozwał się zwolna na nowo:
 — Kto... pan... jest?..
 — Jestem markiz de San-Rémo, rzekł Andrzej.
 — Ja nie znać!
 — Chcę panu zaproponować pewien interes.
 — Sprzedać czy kupić?
 — Ni jedno, ni drugie, odrzekł San-Rémo. Chcę panu złożyć zastaw z prawem wykupienia tego fantu w ciągu dwóch miesięcy.
 — Jaka towar?
 — Klejnoty.
 — Wartoszcz?
 — Milion dwieście tysięcy franków.
 — „Der teufel!“ wykrzyknął lichwiarz. Czy to być pańska te djamenty?
 — Nie.
 — A czyja?
 — Pewnej damy, potrzebującej pieniędzy.
 — Ja... ja! Ja to rozumieć. A czy to z panem interes, czy z ta dama?
 — Ze mną samym.