Strona:PL X de Montépin Tragedje Paryża tom 6.djvu/148

dzinę zwrócił jego uwagę.
 San-Rémo wstał, i zaczął nasłuchiwać.
 Głębokie milczenie go otaczało. Nie było słychać za zielonem płótnem okratowania, dźwięku przy kładzeniu drogocennych klejnotów i ich zetknięciu się z szalkami delikatnych ważek.
 — Żyd, pomyślał Andrzej, ukończywszy ważenie djamentów, zajął się układaniem rachunku.
 Czekał jeszcze chwilę, poczem zbliżywszy się do okratowania zapytał głośno:
 — Panie Kirchen, czyś pan już ukończył swą robotę?
 Żadnej odpowiedzi.
 — Panie Kirchen, powtórzył San-Rémo zdumiony, czy pan mnie nie słyszysz? Co robisz? Dla czego nie odpowiadasz?
 Głuche milczenie. Ani głosu, ani najmniejszego szmeru od strony okratowania.
 Krew w nim zlodowaciała. Jak gdyby obrzucony ponurem światłem błyskawicy rozdzierającej ciemności, młodzieniec ujrzał nagle przepaść w jakiej miał zginąć wciągając w nią wraz z sobą Herminię. Nowy cios w niego uderzył, stokroć straszniejszy od poprzednich, i w chwili, gdy sądził się być ocalonym, ratunek znikał na zawsze.
 Skoczył na okratowanie, usiłując je złamać, lub wyrwać.
 Zapora ta tak wątła z pozoru, okazała się być niezwyciężoną. Oczka siatki elastycznej, ściśle z sobą złączone, oparły się jego wysiłkom.
 Widocznie, że w owem przegrodzeniu, dzielącem