Strona:PL X de Montépin Tragedje Paryża tom 6.djvu/36

statnia wystawa w Salonie sławę ci prawie zjednała. Wystarcza ci chcieć tylko. Pracuj więc, pracuj!
 — Czyż mogę? rzekł Jerzy z pognębieniem. Jestże możebną praca natenczas, gdy myśl ciężka przytłacza umysł? Gdy bezustanna boleść łamie i denerwuje? Tréjan, artysta, umarł! na zawsze umarł! Nie posiadam już odwagi, siły, ani talentu! Jestem niezdolnym, obezwładnionym. nie egzystuję już więcej! Czy wiesz gdzie niekiedy szukam i w czem znajduję pociechę?
 — Gdzie, w czem?
 — W absyncie, mój drogi! Zamykam się, piję, aż do upojenia, a wtedy zapominam!
 — Co czynisz nieszczęśliwy!
 — Tak, nieszczęśliwy, bardzo nieszczęśliwy! Pogardzasz mną, nieprawdaż?
 — Przeciwnie, budzisz we mnie głębokie, szczere politowanie.
 — Naprawdę mnie więc żałujesz?
 — Z całej duszy.
 — Uczyń coś zatem, ażeby mnie ocalić.
 — Rozporządzaj mną według woli.
 — Moja żona cię słucha. Masz na nią wpływ nieograniczony. Powiedz jej, ażeby mnie kochała. Przedstaw jej, że to uczynić powinna, że tak należy, że trzeba! Przyrzekasz mi to uczynić?
 — Przyrzekam!
 Zmarszczka głęboka na czole Jerzego zniknęła. Odblask radości zajaśniał w jego spojrzeniu. Pochwycił obie ręce Filipa, a ściskając je konwulsyjnie wyszepnął:
 — Ach! jesteś przyjacielem moim baronie, prawdzi-