Strona:PL X de Montépin Tragedje Paryża tom 6.djvu/44

 — Usuń się pan, powtórzył książę tonem, który coraz wynioślejszym się stawał.
 — Panie! zawołał Jerzy stłumionym głosem, nie kazałeś mi się pan przedstawić. Niewiem kto jesteś?
 — Moje nazwisko zostało głośno wymienione przez służącego, odrzekł zapytany. Powinieneś je pan był usłyszeć jak je wszyscy zapewne słyszeli.
 — Nie słyszałem go widocznie, skoro proszę byś pan mi je wymienił.
 — A zatem, i mnie służy prawo zapytać nawzajem, kto pan jesteś?
 — Jestem hrabia de Tréjan.
 Książe Leon skłonił się zlekka odpowiadając:
 — A ja panie hrabio jestem książę Aleosco.
 — Nie wierzę temu! zawołał Jerzy.
 — Panie! odrzekł książę z wybuchem gniewu.
 — Nie wierzę! nie! powtórzył Tréjan, nie wierzę! a to dla nader słusznych powodów. Był tylko jeden książę Aleosco, a ten umarł Posiadam jego akt zejścia, a wdowa po nim pozostała jest dziś moją żoną.
 Książe obejrzał się, szukając wzrokiem Fanny.
 — Panie hrabio, rzekł zwolna po krótkiej chwili milczenia, ponieważ zarzucasz mi kłamstwo, winienem się wytłumaczyć.
 — Czekam na to.
 — Jeżeli pan posiadasz, jak mówisz, a czemu wierzę, akt zejścia księcia Aleosco, ten akt został sfałszowanym. Byłem śmiertelnie ranionym ręką mordercy przed kilkoma miesiącami, to prawda, widzisz pan jednak żem ocalał i przybywam. Obok tego uważam so-