Strona:PL X de Montépin Tragedje Paryża tom 6.djvu/64

ście, skoro się dowiem, jakiemu błogiemu losowi je zawdzięczam?
 Nieznajoma nic nie odpowiedziała.
 Ujął jej drobną rączkę, a ściskając ją w swej dłoni
 — Czyliż mam zaszczyt być znanym pani? zapytał.
 Przybyła skinęła z lekka głową.
 — A ja czy znam panią? pytał dalej.
 Główka poruszyła się powtórnie.
 — A zatem, mówił dalej uśmiechając się, postanowiłaś jak widzę rozmawiać ze mną znakami, z obawy zdradzenia się dźwiękiem swojego głosu? Odgadłem, nieprawdaż?
 Lekkie uściśnienie ręki było odpowiedzią nieznajomej.
 — Pozwól jednakże pani dodał zrobić maleńką uwagę, że w podobnych warunkach trudną będzie pomiędzy nami rozmowa, Czyż zamyślasz do końca zachować incognito?
 Przybyła poruszyła głową.
 — Ależ przynajmniej dozwolisz mi pani ujrzeć swoje oblicze, które przewiduję, że czarująco pięknem być musi? Pozwolisz mi je pani zobaczyć, nieprawdaż?
 Nowe uściśnienie ręki wyrażało przyrzeczenie.
 — Nie mogłoby to zaraz nastąpić?
 Milczenie było odpowiedzią ze strony nieznajomej.
 — Czy pani się mnie obawiasz?
 Główka pochyliła się dwukrotnie.
 — Miałżebym nieszczęściem kiedy obrazić panią?
 Taż sama odpowiedź.
 Aleosco poruszył się z gestem zdziwienia.