Strona:PL X de Montépin Tragedje Paryża tom 6.djvu/70

mienionej fizjonomii markiza San-Rémo, odgadł je w połowie.
 Jednocześnie zdarzył się dziwny wypadek.
 Uczuł jakąś nadzwyczaj lekką rękę, bardzo szybko, widocznie z nabyłem doświadczeniem i wprawą, wsuwającą się do jego kieszeni, w której miał portmonetkę. Nie poruszając się, nie odwracając nawet głowy wcale, chwycił szybkim rzutem za pięść śmiałego filuta, i trzymał ją w swej dłoni, jak gdyby w kleszczach żelaznych.
 Ta ręka znajdowała się jeszcze w jego kieszeni. Trzymał złodzieja schwytanego na gorącym uczynku. Żadne zaprzeczenie nie mogło tu mieć miejsca.
 — Panie! nie chciej mnie gubić, zaklinam na imię nieba! wyszepnął głos cichy, błagający.
 Croix-Dieu obróciwszy się, spojrzał na mówiącego. Był to młody mężczyzna elegancko ubrany.
 Osobistość ta powtarzała zbladłemi usty, błagalnie:
 — Odwołuję się do pańskiej szlachetności! Miej panie litość nademną. Nie chciej mnie gubić!
 — Wiesz co? rzekł baron, jesteś hultajem.
 — Wyglądam na to, wiem o tem panie, lecz w głębi jestem uczciwym człowiekiem.
 — Uczciwym? kradnąc portmonetki z cudzych kieszeni?
 — Ach! panie, panie, to dla niej!
 — Dla niej, dla kogo?
 — Dla mojej kochanki, którą ubóstwiam, a której wszelkie wymagania zadowolnić pragnę.
 — Tak? cudzemi pieniędzmi.
 — Gdybym miał swoje, oddałbym jej panie. Oddał-