Strona:PL X de Montépin Tragedje Paryża tom 6.djvu/72

rona nagle się rozluźniły, z czego korzystając młody łotr wydobył swą rękę zaczerwienioną i z bólu skostniała.
 — Bądź co bądź, zaczął Croix-Dieu, jesteś złodziejem.
 — Panie! wszak tłumaczyłem dla czego.
 — Tem gorzej, mówił dalej Filip, jesteś niezręcznym złodziejem. Gdybyś był z większą zręcznością wyciągnął mi moją portmonetkę, już bym jej niemiał teraz w kieszeni, i ty nie znajdowałbyś się przy mnie.
 — To prawda panie. Wszak nie ma człowieka, któryby nie miał jakichś fatalnych momentów. Raz jeden, nie jest to zawsze.
 — Zatem powiadasz, że masz szczęśliwą rękę?
 — Mogę się tem poszczycić, co poświadczy i Zulma. Dla czego jednak pan mnie o to wypytujesz?
 — Ponieważ chcę ci przedstawić pewną propozycję.
 — Gotów jestem ją przyjąć. Cóż to takiego.
 — Wybieraj pomiędzy dwiema kwestjami, rzekł Croix-Dieu. Albo cię oddam natychmiast w ręce policji, i dziś będziesz nocował w areszcie...
 — Nie, nie, zawołał rzezimieszek. Zobaczmy to drugie.
 — Albo mi wyświadczysz pewną przysługę, za którą, w pięć minut po jej spełnieniu, dostaniesz odemnie dziesięć luidorów.
 — Dla Zulmy! Jestem gotów. Jestem gotów panie!
 — Wejdziemy razem do orkiestry, rzekł Filip. Wskażę ci tam pewnego młodego mężczyznę. Ów młody człowiek ma w bocznej kieszeni ubrania pugilares.
 — Ehę.
 — Podczas przyszłego antraktu zbliżysz się do niego