Strona:PL X de Montépin Tragedje Paryża tom 6.djvu/76

 — Mój chłopcze, rzekł Croix-Dieu do markiza San-Rémo, zaczekaj tu na mnie chwilę. Dostrzegłem kogoś z kim potrzebuję się widzieć.
 I nie czekając na odpowiedź Andrzej pobiegł za rzezimieszkiem, a doścignąwszy go rzekł z cicha:
 — Masz pugilares?
 — Mam.
 — Dawaj go.
 — Wszak pan wiesz warunki: Dane za dane.
 — Masz swoje dziesięć luidorów! rzekł Croix-Dieu dając pieniądze.
 — Oto jest przedmiot żądany. Zulmo! to dla ciebie, dla ciebie!
 Baron drżący z radości, pochwycił pugilares. Rzezimieszek wsunąwszy w kieszeń sztuki złota wybiegł z pośpiechem z teatru.
 Wszystko to zostało dokonanem w ciągu dwóch minut.
 Filip powrócił do Andrzeja stojącego w temże samem miejscu, a wziąwszy go pod rękę, rozpoczął z nim przechadzkę po korytarzach, przerwaną wkrótce dzwonieniem oznajmującem, iż ostatni akt się rozpocznie.
 — Wracajmy, rzekł San-Rémo. Już czas.
 — Wracaj mój drogi chłopcze, odparł Croix-Dieu, ja cię pożegnam.
 W ciągu dziesięciu minut Croix-Dieu przybył na ulicę św. Łazarza.
 Zamknąwszy się w swojej sypialni, wyjął z kieszeni ów cenny pugilares, o którego zgubie San-Rémo nic jeszcze niewiedział.
 Baron wyjąwszy z pugilaresu listy, przypatrywał